W pierwszym dniu COP19 Marcin Korolec, Minister Środowiska Rzeczypospolitej Polskiej przejmie prezydencję procesu UNFCCC i będzie ją sprawować przez rok 2014 aż do dnia rozpoczęcia kolejnej konferencji – COP20 w Ameryce Łacińskiej.
Polska jest gospodarzem Konferencji Stron UNFCCC już po raz drugi. Po raz pierwszy miało to miejsce w roku 2008 w Poznaniu, gdzie odbył się COP14.
Polska zamierza aktywnie przewodniczyć negocjacjom przez cały rok 2014 i stawia sobie za cel wzmocnienie globalnego procesu wielostronnego w zakresie negocjacji klimatycznych w zgodności z zasadami przejrzystości i zapewnienie pełnego udziału wszystkich Stron, z poszanowaniem procedur prawnych i uwzględnieniem różnorodności interesów i opinii reprezentowanych przez Strony Konwencji.
Priorytety Prezydencji Polskiej skupią się na:
1. Skonkretyzowaniu mapy dojścia do globalnego porozumienia w 2015 r.
Polska jest zdania, że tylko wspólny wysiłek wszystkich Państw umożliwi efektywną walkę z problemem zmian klimatycznych. Polska prezydencja UNFCCC jest gotowa na pełną i harmonijną współpracę w ramach tzw. Trojki prezydencyjnej Polska – kraj Ameryki Łacińskiej – Francja (Gospodarzem COP20 będzie kraj Ameryki Łacińskiej, natomiast Francja zadeklarowała chęć goszczenia COP21, na którym podpisane ma zostać nowe globalne porozumienie klimatyczne). Polska jest zdania, że skoordynowana współpraca przyczyni się do sukcesu w 2015 r. i tym samym jest w pełni gotowa położyć podwaliny pod COP20 i COP21.
2. Skutecznym wdrażaniu poprzednich decyzji COP z Cancun (COP16), Durbanu (COP17) oraz z Doha (COP18) m.in. pełna implementacja już podjętych decyzji jest podstawą do budowania nowego porozumienia. Umożliwi także odbudowanie wiary społeczeństw w efektywność procesu, poprzez pokazanie jego konkretnych rezultatów. W szczególności Polskiej Prezydencji zależy na:
● wykorzystaniu synergii pomiędzy mechanizmem REDD+ (redukcja emisji z wylesienia i degradacji lasów), LULUCF (użytkowanie gruntu, zmiany użytkowania gruntu i leśnictwo), a także pomiędzy ewentualnymi mechanizmami w zakresie rolnictwa, prowadzącymi łącznie do ustanowienia ram działań mitygacyjnych i adaptacyjnych w zakresie Użytkowania Gruntów (Land Use) w powstrzymywaniu wylesiania, zapobieganiu degradacji gruntów
● możliwości stosowania zróżnicowanych form współpracy pomiędzy państwami i podmiotami gospodarczymi w zakresie wsparcia projektów ograniczania emisji, uniknięcia emisji, wykorzystujących:
– istniejące rynkowe mechanizmy Protokołu z Kioto,
– mechanizmy ustanawiane na podstawie umów dwustronnych, służące realizacji deklarowanych w ramach konwencji klimatycznej celów redukcyjnych,
– nowy mechanizm rynkowy;
● nadania właściwej rangi działaniom adaptacyjnym, które mogą radykalnie ograniczyć zagrożenia związane ze zmianami klimatu, szczególnie w zakresie ochrony źródeł wody pitnej, ochrony upraw i bezpieczeństwa żywnościowego, ochrony infrastruktury, miejsc pracy itd.;
● ustanowienia ram instytucjonalnych np. międzynarodowego mechanizmu ws. strat i szkód (Loss and Damage);
3. Zapoczątkowaniu dialogu i zaangażowania na linii miasta – biznes – politycy – reprezentanci społeczeństwa obywatelskiego, aby zharmonizować komunikację o zmianach klimatu i działania zmierzające w kierunku adaptacji i mitygacji.
Źródło: Ministerstwo Środowiska RP
Fotografia © Francesco Carovillano