Browsing: kompozytor

Tradycja dziewiętnastowieczna kreśli archetypiczny portret kompozytora: demoniczny dandys, sentymentalny neurotyk przez całe swoje, przeważnie krótkie życie nieustabilizowany i nieszczęśliwie zakochany, ale znajdujący pocieszenie w licznych flirtach i przelotnych romansach. Stanisław Moniuszko to zupełne zaprzeczenie takich wyobrażeń. Stateczny o jowialnej prezencji, utykający, w okularach krótkowidza, obarczony liczną rodziną, przedwcześnie postarzały. Choć talentem swoim daleki talentowi Chopina, a poza granicami Polski prawie w ogóle nie wykonywany, Moniuszko nie pozostawił nas Polaków bez tego, co we współczesnej jemu Europie jawiło się muzycznym punktem honoru – Opery Narodowej.

Pełen życzliwości uśmiech, nienaganna elegancja, urok, zarazem wyraźnie wyczuwalna powściągliwość. Przy fortepianie, z batutą czy w towarzystwie muzycznych znakomitości, zawsze tak samo czarujący. W żywiole pracy permanentnie skoncentrowany, srogi, dystyngowany i niedostępny. Takim pozostał Witold Lutosławski w pamięci tych, którzy znali go tylko z fotografii. Tym którzy znali go osobiście w pamięć zapadło uczucie nobilitacji, jakiego doznawali obcując z nim.

Jest przedmiotem naszej dumy narodowej, symbolem i ikoną polskości. Zdecydowana większość z nas potrafi odróżnić go od Mickiewicza i Kościuszki. Nie ulega też naszej wątpliwości, że żył w XIX wieku, inspirował się polskim folklorem, komponował na fortepian, tworzył mazurki, polonezy, nokturny i ballady, a jego podobizna widnieje na wyskoprocentowym napoju alkoholowym, czekoladkach i znaczkach pocztowych.